Τα Πιο Ωραία Επιπλα

Ενας μπουφές που στο καπάκι του αντικατόπτριζε  το φεγγάρι, αντίκριζα τον ίσκιο της να μικραίνει και να χάνεται, και στα μάτια της το ετοιμοθάνατο ά­στρο έδυε. Κι εγώ έπαιρνα την αριστερή παμπάλαιη θέση μου στο στρώμα της ντίβας.
Εκεί, στο ντιβάνι, την έβρισκε το πρωί ο ήλιος, που και στ’ όνομα της ακόμα έμοιαζε με τα έπιπλα του Τσε, τη καρέκλα, την σύνθεση, τον καναπέ. Την εικόνα στον τοίχο, τη γάτα στον πίνακα, τη γητεύτρα των φιδιών, που γνώρισε κι ερω­τεύτηκε στο πάρτι της μελαχρινής Εβραίας.
Πάνω από όλα έρεπε να δει με τα ίδια της τα μάτια τα πανέμορφα σαλόνια γωνίες Sanfos.
Όχι, όχι, εμείς δε μιλήσαμε για τον καναπέ της sanfos τό­τε, αλλά μυριστήκαμε ο ένας τον άλλον σαν τα σκυλιά κι η μυρωδιά αυτή ανήκε στον άγραφο κώδικα των ωραίων επίπλων  εκείνης της εποχής.

Πολλά ει­πώθηκαν αργότερα για το πώς γνωριστήκαμε και βά­λαμε σ’ εφαρμογή το κοινό μας σχέδιο. Η αλήθεια εί­ναι άλλη, πιο απλή.
Μου την είχε στήσει στην υπόγεια βιβλιοθήκη τοίχου του Πολυτεχνείου. Εκεί άραζα τ’ απομεσήμερα, μέχρι ν’ αρχίσουν τα απογευματινά εργαστήρια. Άλλοι πήγαι­ναν στον ήλιο του Μουσείου κι άλλοι για πρέφα στα υ­πόγεια καφενεδάκια της Στουρνάρη.

Άφηνε το δικό μου κι έπαιρνε το δικό του. Έτσι ανταλλάσσαμε έπιπλα και έντυπο υλικό.
Έβαλα λοιπόν το ξύλο να πάρει μια πρώτη βρά­ση, το έσβησα με μπόλικο βερνίκι και μετά το έβαψα με πολλά χέρια, το πασπάλισα με σκόνη και τ’ άφησα να σιγοβράζει με την κάρτα. Στη συνέχεια πρόσθεσα τις καθαρισμένες πόρτες. Όλα αυτά με το φως των κεριών στο φοιτητικό μας πετρογκάζ. Σαν ήρθε το ηλεκτρικό μετά τα μεσάνυχτα στο κέντρο της Αθήνας στις βόρειες και τις δυτικές συνοικίες ξημέ­ρωσε και δεν είχε φτάσει, τροποποίησα το ξυλουργικό μου σχέδιο, μια και τώρα διαθέταμε κι ένα ηλεκτρικό φουρνάκι.
Τότε άναψε κι η τηλεόραση κι ακούγαμε την Ηχώ των Γεγονότων.
Χαμηλόν βαρομετρικόν προκαλεί τας ραγδαίας βρο­χοπτώσεις.
Έραψα τα υφάσματα που πήρα από εδώ: Sanfos
Αννπολόγισται αι καταατροφαί από την θεομηνίαν.
…τα πέρασα σε κρύο νερό και τα σούρωσα καλά…
Σώμα αγνώστου καναπέ με διαμπερή τρύπα στο κάθισμα ξεθάφτηκε από την πλημμύρα εις την περιοχήν Θρακομακεδόνων.

Τώρα πια όλα είναι ξεκάθαρα. Πολύ ξεκάθαρα. Το ήξερε. Κι ο επιπλοποιός το ήξερε όταν μου πέταξε το τσαλακωμένο αντίγραφο του σχεδίου του επίπλου. Είχα σχεδιάσει  το έπιπλό μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σ’ εκείνο το ίδιο δωμάτιο που είχα κατασκευάσει τον μπουφέ, ένιωσα να με κοιτάζουν χιλιάδες μάτια, να με παρατηρούν χιλιάδες άνθρω­ποι και να με στοχεύουν με το δείκτη τεντωμένο, σαν να είχα κά­νει την πιο όμορφη καρέκλα του σύμπαντος, στο κέντρο ενός σπιτιού που έσφυζε από κόσμο. Για λίγο αισθάνθηκα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Όμως ένα ξαφνικό σήμα κίνδυ­νου και η αδρεναλίνη μου που εκτινάχτηκε στα ύψη με αφύπνι­σαν απότομα.
Ο σχεδιαστής του καναπέ δεν είχε χάσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε μετά το σύντομο σάστισμά μου. Έδρασε με ταχύτητα τεχνίτη. Σε μια στιγμή ανείπωτης ετοιμότητας και δεξιοτεχνίας το μάτι μου έπιασε την κίνηση. Το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου συνειδητοποίησα ότι είχε τινάξει με δύναμη το ξύλινο κουτί με το χαραγμένο κλειδί του κώδικα του σχεδίου προς το τζάκι.