Τα Πιο Ωραία Επιπλα

Όταν η γυναίκα  έκατσε στον καναπέ και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα, λέγοντας ενθουσιασμένη μ’ έναν παιδικό τρόπο: Μα εγώ είμαι ερωτευμένη και με τους δυο σας! υπήρξε μια σπίθα στην ατμόσφαιρα. Το βράδυ στο στρώμα η αδελφή της ή­ταν σκεφτική, όμως τελικά με ρώτησε με το γεμάτο κατανόηση ύφος που έχουν οι γυναίκες όταν θέλουν να σε παρασύρουν σε ολέθριες ομολογίες: Αν ήταν να διαλέξεις ανάμεσα σ’ ένα καλό τραπέζι και ένα μέτριο μπουφέ, τι θα διάλεγες; www.ink-cartridges-usa.com
Αν ήταν να διαλέξω σε μιαν άλλη ζωή, θα διάλεγα  το τραπέζι. Αν ήταν να διάλεγα αντικείμενο για έκθεση, θα διάλεγα πάλι τον μπουφέ, της είπα, είναι πιο φανταχτερός.
Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι η μέση επίπλωση ήταν υπερβολικά αλλοκοσμική για τα αισθητικά μου γούστα και δε μου γεννούσε άμεση επιθυμία. Μόνο που  κοιτάζω κι αναπνέω τη οσμή του βερνικιού της μου αρκεί, ψιθύριζα στον εαυτό μου. Με το θεώρημα αυτό ίσως να απωθούσα την έλξη της, αφού ήταν η επίπλωση του υπερβολικού στιλ.

Ενας μπουφές που στο καπάκι του αντικατόπτριζε  το φεγγάρι, αντίκριζα τον ίσκιο της να μικραίνει και να χάνεται, και στα μάτια της το ετοιμοθάνατο ά­στρο έδυε. Κι εγώ έπαιρνα την αριστερή παμπάλαιη θέση μου στο στρώμα της ντίβας.
Εκεί, στο ντιβάνι, την έβρισκε το πρωί ο ήλιος, που και στ’ όνομα της ακόμα έμοιαζε με τα έπιπλα του Τσε, τη καρέκλα, την σύνθεση, τον καναπέ. Την εικόνα στον τοίχο, τη γάτα στον πίνακα, τη γητεύτρα των φιδιών, που γνώρισε κι ερω­τεύτηκε στο πάρτι της μελαχρινής Εβραίας.
Πάνω από όλα έρεπε να δει με τα ίδια της τα μάτια τα πανέμορφα σαλόνια γωνίες Sanfos.
Όχι, όχι, εμείς δε μιλήσαμε για τον καναπέ της sanfos τό­τε, αλλά μυριστήκαμε ο ένας τον άλλον σαν τα σκυλιά κι η μυρωδιά αυτή ανήκε στον άγραφο κώδικα των ωραίων επίπλων  εκείνης της εποχής.

Πολλά ει­πώθηκαν αργότερα για το πώς γνωριστήκαμε και βά­λαμε σ’ εφαρμογή το κοινό μας σχέδιο. Η αλήθεια εί­ναι άλλη, πιο απλή.
Μου την είχε στήσει στην υπόγεια βιβλιοθήκη τοίχου του Πολυτεχνείου. Εκεί άραζα τ’ απομεσήμερα, μέχρι ν’ αρχίσουν τα απογευματινά εργαστήρια. Άλλοι πήγαι­ναν στον ήλιο του Μουσείου κι άλλοι για πρέφα στα υ­πόγεια καφενεδάκια της Στουρνάρη.

Γυναίκες που λατρεύουν τα έπιπλα όπως είναι, κι άλλες τον καναπέ που έπλασε η φαντασία τους. Γυναίκες που φτιάχνουν σχέδια τραπεζιών στην  ανδρική φαντασία με δηλώσεις, πρώτη μου φορά ένιωσα έτσι, σαν να θεωρούν υποχρέωση τους να προσφέρουν την καρέκλα τους. Γυναίκες που δίνονται τρελές και παλαβές κι ύστερα κάθονται αδιάφορα στον καναπέ τους. Γυναίκες που φαντάζονται πως, κάθε φορά που κάνουν σεξ στο κρεβάτι τους, η ζωή τους ξεκινά απ’ την αρχή. Γυναίκες που ξέρουν να δίνουν καρέκλα, γυναίκες που θέλουν μόνο να παίρνουν στρώματα και σεντόνια με ωραία σχέδια. Γυναίκες που λένε πάντα ψέ­ματα για νέα σχέδια, χρήσιμα κι ανώφελα, μικρά και μεγάλα, αθώα κι επικίνδυνα κι, ακόμα χειρότερο, γυναίκες που λένε πά­ντοτε την αλήθεια. Άλλες να επιθυμούν να θυσιαστούν, να σώσουν μιαν χαλασμένη καρέκλα, κι άλλες να ποθούν να την καταστρέψουν. Σαλόνια που μας συναρπάζουν κι ύστε­ρα από χρόνια μας φαίνονται αδιάφορα, όπως αυτά. Μπουφέδες που φτιάχνονται μόνο για να βγουν. Άλλοι και για να ανοίξουν. Τοίχοι που όταν τελειώσεις θέλεις απελπισμένα να μείνεις μόνος κι άλλοι που κολλάς πλάι τους να μοιρα­στείς τον ύπνο.

Άφηνε το δικό μου κι έπαιρνε το δικό του. Έτσι ανταλλάσσαμε έπιπλα και έντυπο υλικό.
Έβαλα λοιπόν το ξύλο να πάρει μια πρώτη βρά­ση, το έσβησα με μπόλικο βερνίκι και μετά το έβαψα με πολλά χέρια, το πασπάλισα με σκόνη και τ’ άφησα να σιγοβράζει με την κάρτα. Στη συνέχεια πρόσθεσα τις καθαρισμένες πόρτες. Όλα αυτά με το φως των κεριών στο φοιτητικό μας πετρογκάζ. Σαν ήρθε το ηλεκτρικό μετά τα μεσάνυχτα στο κέντρο της Αθήνας στις βόρειες και τις δυτικές συνοικίες ξημέ­ρωσε και δεν είχε φτάσει, τροποποίησα το ξυλουργικό μου σχέδιο, μια και τώρα διαθέταμε κι ένα ηλεκτρικό φουρνάκι.
Τότε άναψε κι η τηλεόραση κι ακούγαμε την Ηχώ των Γεγονότων.
Χαμηλόν βαρομετρικόν προκαλεί τας ραγδαίας βρο­χοπτώσεις.
Έραψα τα υφάσματα που πήρα από εδώ: Sanfos
Αννπολόγισται αι καταατροφαί από την θεομηνίαν.
…τα πέρασα σε κρύο νερό και τα σούρωσα καλά…
Σώμα αγνώστου καναπέ με διαμπερή τρύπα στο κάθισμα ξεθάφτηκε από την πλημμύρα εις την περιοχήν Θρακομακεδόνων.

Τα κατσαρά μαύρα μαλλιά της κατεβαί­νουν με τέλειο κυματισμό και τονίζουν το σταρένιο της δέρμα, ίδιο με τη χλομάδα των γυναικών της Νότιας Μεσογείου, σε μέρη που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος. Τα τοξωτά φρύδια κι οι μακριές βλεφαρίδες της, μια νυ­χτερίδα. Τα μάτια της, δυο μαύρα επιπλα . Η ελαφριά καρεκλα της γωνίας της παραβιάζει το νόμο της συμ­μετρίας των διακοσμητικών προτύπων και προσθέτει στο σοβαρό της προφίλ μια πινελιά, μια υποψία για κάτι που μένει ανομολόγητο. Άλλες γυναίκες κοντά στα σαράντα παίρνουν την κάτω βόλτα κι άλλες… μουρμουρίζει ενώ πλησιάζει, το ακριβό της άρωμα αναμειγμένο με τη μυρωδιά απ’ το σώμα της τον μεθάει, θα ‘θελε να το μαζέψει στην παλάμη του όπως αιωρείται και τον περιβάλλει με τη γοητεία της. Εκείνη ψάχνει, μα δεν έχει βρει ακόμα τις κατάλληλες λέξεις να τον υποδεχθεί. Η ευγένεια και η συμβατική οικειότητα της φωνής της δεν μπορούν να κρύψουν τη σπιτική της θέρμη.

Τώρα πια όλα είναι ξεκάθαρα. Πολύ ξεκάθαρα. Το ήξερε. Κι ο επιπλοποιός το ήξερε όταν μου πέταξε το τσαλακωμένο αντίγραφο του σχεδίου του επίπλου. Είχα σχεδιάσει  το έπιπλό μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σ’ εκείνο το ίδιο δωμάτιο που είχα κατασκευάσει τον μπουφέ, ένιωσα να με κοιτάζουν χιλιάδες μάτια, να με παρατηρούν χιλιάδες άνθρω­ποι και να με στοχεύουν με το δείκτη τεντωμένο, σαν να είχα κά­νει την πιο όμορφη καρέκλα του σύμπαντος, στο κέντρο ενός σπιτιού που έσφυζε από κόσμο. Για λίγο αισθάνθηκα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Όμως ένα ξαφνικό σήμα κίνδυ­νου και η αδρεναλίνη μου που εκτινάχτηκε στα ύψη με αφύπνι­σαν απότομα.
Ο σχεδιαστής του καναπέ δεν είχε χάσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε μετά το σύντομο σάστισμά μου. Έδρασε με ταχύτητα τεχνίτη. Σε μια στιγμή ανείπωτης ετοιμότητας και δεξιοτεχνίας το μάτι μου έπιασε την κίνηση. Το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου συνειδητοποίησα ότι είχε τινάξει με δύναμη το ξύλινο κουτί με το χαραγμένο κλειδί του κώδικα του σχεδίου προς το τζάκι.