Ενας μπουφές που στο καπάκι του αντικατόπτριζε το φεγγάρι, αντίκριζα τον ίσκιο της να μικραίνει και να χάνεται, και στα μάτια της το ετοιμοθάνατο άστρο έδυε. Κι εγώ έπαιρνα την αριστερή παμπάλαιη θέση μου στο στρώμα της ντίβας.
Εκεί, στο ντιβάνι, την έβρισκε το πρωί ο ήλιος, που και στ’ όνομα της ακόμα έμοιαζε με τα έπιπλα του Τσε, τη καρέκλα, την σύνθεση, τον καναπέ. Την εικόνα στον τοίχο, τη γάτα στον πίνακα, τη γητεύτρα των φιδιών, που γνώρισε κι ερωτεύτηκε στο πάρτι της μελαχρινής Εβραίας.
Πάνω από όλα έρεπε να δει με τα ίδια της τα μάτια τα πανέμορφα σαλόνια γωνίες Sanfos.
Όχι, όχι, εμείς δε μιλήσαμε για τον καναπέ της sanfos τότε, αλλά μυριστήκαμε ο ένας τον άλλον σαν τα σκυλιά κι η μυρωδιά αυτή ανήκε στον άγραφο κώδικα των ωραίων επίπλων εκείνης της εποχής.
Πολλά ειπώθηκαν αργότερα για το πώς γνωριστήκαμε και βάλαμε σ’ εφαρμογή το κοινό μας σχέδιο. Η αλήθεια είναι άλλη, πιο απλή.
Μου την είχε στήσει στην υπόγεια βιβλιοθήκη τοίχου του Πολυτεχνείου. Εκεί άραζα τ’ απομεσήμερα, μέχρι ν’ αρχίσουν τα απογευματινά εργαστήρια. Άλλοι πήγαιναν στον ήλιο του Μουσείου κι άλλοι για πρέφα στα υπόγεια καφενεδάκια της Στουρνάρη.
Ενας μπουφές που στο καπάκι του αντικατόπτριζε το φεγγάρι
Posted in προσέγγιση
Κι εγώ ως γνήσια ντίβα κοιμάμαι στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού, σκέφτομαι να το αλλάξω, είναι καλή ιδέα;
Γιατί όχι δεν είναι κακή ιδέα η αλλαγή, κάνει καλό στο στρώμα το να αλλάζεις πλευρά που κοιμάσαι.