Γυναίκες που λατρεύουν τα έπιπλα όπως είναι, κι άλλες τον καναπέ που έπλασε η φαντασία τους. Γυναίκες που φτιάχνουν σχέδια τραπεζιών στην ανδρική φαντασία με δηλώσεις, πρώτη μου φορά ένιωσα έτσι, σαν να θεωρούν υποχρέωση τους να προσφέρουν την καρέκλα τους. Γυναίκες που δίνονται τρελές και παλαβές κι ύστερα κάθονται αδιάφορα στον καναπέ τους. Γυναίκες που φαντάζονται πως, κάθε φορά που κάνουν σεξ στο κρεβάτι τους, η ζωή τους ξεκινά απ’ την αρχή. Γυναίκες που ξέρουν να δίνουν καρέκλα, γυναίκες που θέλουν μόνο να παίρνουν στρώματα και σεντόνια με ωραία σχέδια. Γυναίκες που λένε πάντα ψέματα για νέα σχέδια, χρήσιμα κι ανώφελα, μικρά και μεγάλα, αθώα κι επικίνδυνα κι, ακόμα χειρότερο, γυναίκες που λένε πάντοτε την αλήθεια. Άλλες να επιθυμούν να θυσιαστούν, να σώσουν μιαν χαλασμένη καρέκλα, κι άλλες να ποθούν να την καταστρέψουν. Σαλόνια που μας συναρπάζουν κι ύστερα από χρόνια μας φαίνονται αδιάφορα, όπως αυτά. Μπουφέδες που φτιάχνονται μόνο για να βγουν. Άλλοι και για να ανοίξουν. Τοίχοι που όταν τελειώσεις θέλεις απελπισμένα να μείνεις μόνος κι άλλοι που κολλάς πλάι τους να μοιραστείς τον ύπνο.
Σαλόνια που μας συναρπάζουν
You can follow all the replies to this entry through the comments feed
Μήπως τα παραλέτε λίγο; γιατί μπορεί μεν εμείς οι γυναίκες να έχουμε μια υπερβολή στις αντιδράσεις μας αλλά την κάθε περίπτωση την αντιμετωπίζουμε διαφορετικά και άλλο καρέκλα, άλλο κρεβάτι, κάνεις πολύ διαφορετικά πράγματα στο ένα και διαφορετικά στο άλλο. Ναι είναι γεγονός ότι δενόμαστε συναισθηματικά με τα αντικείμενα , αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντιδρούμε σε υπερβολικό βαθμό.
Ε! ναι είναι γεγονός ότι υπερθεματίζουμε κάπως, δεν πρέπει να τα παίρνετε όλα τοις μετρητοίς 🙂