Τα κατσαρά μαύρα μαλλιά της κατεβαίνουν με τέλειο κυματισμό και τονίζουν το σταρένιο της δέρμα, ίδιο με τη χλομάδα των γυναικών της Νότιας Μεσογείου, σε μέρη που δεν τα βλέπει ποτέ ο ήλιος. Τα τοξωτά φρύδια κι οι μακριές βλεφαρίδες της, μια νυχτερίδα. Τα μάτια της, δυο μαύρα επιπλα . Η ελαφριά καρεκλα της γωνίας της παραβιάζει το νόμο της συμμετρίας των διακοσμητικών προτύπων και προσθέτει στο σοβαρό της προφίλ μια πινελιά, μια υποψία για κάτι που μένει ανομολόγητο. Άλλες γυναίκες κοντά στα σαράντα παίρνουν την κάτω βόλτα κι άλλες… μουρμουρίζει ενώ πλησιάζει, το ακριβό της άρωμα αναμειγμένο με τη μυρωδιά απ’ το σώμα της τον μεθάει, θα ‘θελε να το μαζέψει στην παλάμη του όπως αιωρείται και τον περιβάλλει με τη γοητεία της. Εκείνη ψάχνει, μα δεν έχει βρει ακόμα τις κατάλληλες λέξεις να τον υποδεχθεί. Η ευγένεια και η συμβατική οικειότητα της φωνής της δεν μπορούν να κρύψουν τη σπιτική της θέρμη.
Η ελαφριά καρεκλα της γωνίας
You can follow all the replies to this entry through the comments feed
Ολες οι καρέκλες έπεπε να φτιάχνονται έτσι :http://www.syntheseis.com
Πάντα έλεγα στις φίλες μου ότι η ελαφριά καρέκλα πρέπει πάντα να την βάζουμε στην γωνία, δεν ταιριάζει πουθενά αλλού μέσα στο σπίτι. Αν την βάλεις δίπλα στο τζάκι ας πούμε θα μοιάζει με παρωχημένη ιδέα, ενώ αν την βάλεις δίπλα στην πόρτα της εισόδου μπορεί άνετα να δημιουργεί πρόβλημα σε όποιον μπαίνει ή βγαίνει στο δωμάτιο. Γιαυτό λέω κι εγώ πάντα στις φίλες μου να την βάζουν στην γωνία.