Τώρα πια όλα είναι ξεκάθαρα. Πολύ ξεκάθαρα. Το ήξερε. Κι ο επιπλοποιός το ήξερε όταν μου πέταξε το τσαλακωμένο αντίγραφο του σχεδίου του επίπλου. Είχα σχεδιάσει το έπιπλό μου. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σ’ εκείνο το ίδιο δωμάτιο που είχα κατασκευάσει τον μπουφέ, ένιωσα να με κοιτάζουν χιλιάδες μάτια, να με παρατηρούν χιλιάδες άνθρωποι και να με στοχεύουν με το δείκτη τεντωμένο, σαν να είχα κάνει την πιο όμορφη καρέκλα του σύμπαντος, στο κέντρο ενός σπιτιού που έσφυζε από κόσμο. Για λίγο αισθάνθηκα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Όμως ένα ξαφνικό σήμα κίνδυνου και η αδρεναλίνη μου που εκτινάχτηκε στα ύψη με αφύπνισαν απότομα.
Ο σχεδιαστής του καναπέ δεν είχε χάσει την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε μετά το σύντομο σάστισμά μου. Έδρασε με ταχύτητα τεχνίτη. Σε μια στιγμή ανείπωτης ετοιμότητας και δεξιοτεχνίας το μάτι μου έπιασε την κίνηση. Το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου συνειδητοποίησα ότι είχε τινάξει με δύναμη το ξύλινο κουτί με το χαραγμένο κλειδί του κώδικα του σχεδίου προς το τζάκι.
Το ξύλινο κουτί με το χαραγμένο κλειδί του κώδικα του σχεδίου
Posted in προσέγγιση
Το ξύλινο κουτί νομίζω ότι σε κάποιο βαθμό πρέπει να έχει σχέση ή με το νέο έπιπλο ή με τον υπάρχοντα μπουφέ. Δεν βγαίνει διαφορετικά ο συνδυασμός.
Μάλλον με τον μπουφέ ταιριάζει καλύτερα. Με τα υπόλοιπα έχει σημαντική διαφορά στο ύφος και το χρώμα.